درخواست خانواده‌های زندانیان رجایی‌شهر از کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل برای بازدید از همه زندان‌های ایران

                    
                                          
      








     خانواده‌های عیسی سحرخیز، احمد زیدآبادی، مسعود باستانی، مهدی محمودیان، منصور اسانلو، حشمت‌الله طبرزدی، مجید توکلی، رضا رفیعی فروشانی و رسول بداغی، روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی که در زندان رجایی شهر کرج دوران محکومیت خود را می‌گذرانند، طی نامه‌ای به کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، خواستار دیدار و گفتگوی مستقیم و بدون واسطه وی با این زندانیان شدند.
متن این نامه در نشستی تحت عنوان "روزنامه‌نگاری در ایران"، که روز سه‌شنبه ۱٤ دسامبر در مدرسۀ مطالعات شرقی آفریقایی دانشگاه لندن (سواز) برگزار شد برای حاضران در جلسه قرائت گردید.
در همین ارتباط همسران مسعود باستانی و احمد زیدآبادی در گفتگو با جرس درخواست رسیدگی مجامع بین‌المللی به وضعیت زندانیان تبعیدی ایران را کردند.
مهدیه محمدی همسر احمد زیدآبادی نامه به کمیسر عالی حقوق بشر را به نوعی واکنش خانواده‌های زندانیان به درخواست‌های بی‌پاسخ مانده این خانواده‌های در داخل ایران می‌داند و می‌گوید: اگر مجامع حقوق بشری پیگیر وضیعت حقوق بشر هستند، خب ما هم بشر هستیم که در ایران درمانده‌ایم و واقعا نمی‌دانیم چه باید بکنیم.
خانم محمدی با بیان این نکته که «ما هرچه به مراجع داخلی ایران مراجعه کرده‌ایم کسی پاسخ ما را نداده است»، تصریح کرد: ما نمی‌دانیم چگونه باید بگوییم که همسران ما بی‌گناه هستند، یعنی حتی از لحاظ قانون جمهوری اسلامی هم بی‌گناه هستند.
وی ادامه داد: به ما می‌گویند این زندانیان «امنیتی» هستند، ما نمی‌دانیم اقدام علیه امنیت ملی چگونه از طریق روزنامه‌نگاری رخ می‌دهد؟ ولی واقعا در داخل ایران به هر مرجعی که به فکرمان رسید برای دادخواهی مراجعه کردیم ولی کسی صدای مظلومیت ما را نمی‌شنود.
خانم محمدی با تاکید بر اینکه صدای خانواده های زندانیان به هیچ جایی نمی رسد گفت: برای همین ما فکر کردیم خانم پیلار وقتی می خواهد به ایران بیاید، طبیعتا حتما باید صدای ما را بشنوند، وگرنه صدای حکومت را آن سوی مرزها هم می‌شنوند، آقای محمدجواد لاریجانی می‌رود در خارج از ایران رسما حرف‌هایش را می‌زند، در صداوسیمای جمهوری اسلامی دیدگاهش را مطرح می‌کند، ولی این ماییم که صدای‌مان به جایی نمی‌رسد، چطور ما باید ثابت کنیم که خانواده‌های ما بی‌گناه هستند و یک سال و نیم بی‌دلیل هم در زندان هستند، ما واقعا از مجامع بین المللی می‌خواهیم که رسیدگی کنند تا مشخص شود که آیا واقعا حق خانواده‌های ما این است که در زندان باشند یا اینکه باید در زندان باشند.
مهسا امر آبادی، همسر مسعود باستانی روزنامه نگاری که پس از حوادث انتخابات دستگیر شده و تاکنون نزدیک به یک سال و نیم بدون حتی یک روز مرخصی در زندان رجایی شهر کرج به سر می‌برد به جرس گفت: انتقال برخی از روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی از اوین به زندان رجایی‌شهر کرج در واقع به این منظور صورت می‌گیرد که این زندانیان فراموش شوند تا آنجا که خود این دربندان نیز از زندان رجایی‌شهر به عنوان «دیار فراموش شدگان» یاد می‌کنند.
خانم امرآبادی که خود نیز پس از انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری ایران، چندین ماه زندانی بوده است می‌گوید: شاید مجامع حقوق بشری و سازمان‌های بین‌المللی تصورشان این است که زندانیان سیاسی و روزنامه‌نگاران دربند فقط در اوین به سر می‌برند و اگر دیداری هم قرار باشد صورت بگیرد احیانا فقط به بازدید از اوین خلاصه می‌شود که اگرچه این هم یکی از خواسته‌های ماست و مورد تقدیر است اما به هر حال خواسته دیگر ما این است که مجامع حقوق بشری نسبت به وضیعت زندانیانی که به زندان رجایی‌شهر کرج و زندان‌های دیگر در شهرستان‌های کوچک منتقل شدند حساسیت نشان دهند.
وی تاکید کرد: اگر نماینده‌هایی از سازمان ملل قصد سفر به ایران و بررسی وضعیت حقوق بشر را دارند باید بدانند که بسیاری از زندانیان سیاسی حوادث بعد از انتخابات به شهرهایی تبعید شده‌اند که وضیعت‌شان بسیار تاسف‌بار است لذا اگرچه ما در نامه‌مان به وضیعت زندانیان رجایی‌شهر اشاره کرده‌ایم، اما به نظرم حتی دیدار مجامع حقوق بشری با زندانیانی که به زندان‌های بهبهان و اهواز و شهرهای دیگر تبعید شده‌اند، واجب‌تر است.
متن کامل نامه خانواده‌های زندانیان رجایی شهر کرج به کمیسر عالی حقوق بشر
سرکار خانم پیلار
کمیسر عالی حقوق بشر
با سلام و آرزوی بهروزی برای شما
بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران از سوی شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد بار دیگر احتمال و زمینه‌های سفر شما به تهران را قوت بخشیده است.
ما خانواده‌های تعدادی از زندانیان سیاسی و روزنامه‌نگاران زندانی حوادث پس از انتخابات سال 88 که در حال حاضر از زندان اوین به زندان رجایی‌شهر کرج منتقل شده‌اند صمیمانه آرزو می‌کنیم تا در پی این سفر فرصت دیدار و گفتگوی مستقیم و بدون واسطه اغلب زندانیان سیاسی از جمله عزیزان ما با شما فراهم شود.
همانطور که چندی پیش هم در نامه‌ای به آقای «بان‌کی‌مون» دبیرکل محترم سازمان ملل متحد تاکید کرده‌ایم به شما هم می‌گوییم که همسران، پدران و فرزندان ما در شرایطی نامساعد و همراه با اعمال فشار و تهدیدهای مختلف بازداشت، بازجویی و محاکمه شده‌اند و پس از صدور احکام سنگین حبس‌های طولانی به دلایل نامعلوم از زندان اوین به زندان رجایی‌شهر تبعید شده‌اند تا شاید در حاشیه قرار گرفته و توجه کمتری به سوی آنان جلب گردد.
از شما نیز انتظار داریم تا نسبت به عدم رعایت حقوق قانون و شهروندی و استانداردهای حقوق بشری درباره این زندانیان حساسیت نشان دهید.
در پایان از شما تقاضا می‌کنیم تا با دقت و جسارت کامل به ایران سفر کنید و بدانید که زندانیان سیاسی در همه جای ایران هستند، پس به دنبال شرایطی باشید تا بدون هیچ‌گونه دخالت یا نظارت دولتی امکان ملاقات و گفت‌وگو با همه زندانیان سیاسی از جمله تبعیدشدگان و خانواده‌های آنان که شاهد و قربانی عدم رعایت حقوق بشر در ایران هستند برایتان فراهم شود.