تعداد دویست نفر از زنان زندانی در بند نسوان زندان مرکزی ارومیه با ارسال نامه ای به خارج از زندان و ضمن ارائه گزارشی از وضعیت نابسامان خود در زندان مرکزی ارومیه خواستار رسیدگی و توجه جدی نهادهای بین المللی و مدافعان حقوق بشر به شرایط سخت و گره خورده ی خود شدند.
متن کامل نامه به شرح زیر است:
ما دویست نفر از زندانیان بند نسوان زندان مرکزی ارومیه هستیم که با بی اعتنایی و بی توجهی مسئولان این زندان نسبت به خود مواجه شده ایم.
عمده ی جرایم ما قتل، سیاسی و یا مسائل جزئی می باشد. برخی از ما محکومیتهای بسیار سنگین دریافت کرده ایم. در این زندان از نبود امکانات در رنج هستیم. ملاقاتهای حضوری و تلفنی ما به بهانه های مختلفی همچون قطع تلفن و یا مناسب نبودن جایگاههای ملاقات با تاخیر انجام می شود و به این ترتیب مدتها از خانواده هایمان بی خبر می مانیم.
در اینجا «زندانیان سیاسی» و «کسانی که برای دفاع از ناموس مرتکب قتل شده اند» و مورد خشم دولت جمهوری اسلامی قرار گرفته اند، شکنجه های دردناکی را متحمل می شوند.
آب گرم برای شستن دست و صورت و حمام کردن در اختیار ما قرار نمی گیرد. با بستن درهای فروشگاه برای تهیه ی مواد غذایی و خرید کارت تلفن ما را با مشکل مواجه می کنند.
هر وقت هم که امکان ملاقات حضوری پیدا می کنیم متاسفانه با گذاشتن مامور و خبرچین که از خود افراد داخل زندان هستند حتی به ما اجازه نمی دهند که درباره ی بیماریهایمان در داخل زندان با خانواده هایمان صحبت کنیم و یا به دنبال راه حل ناراحتی هایمان باشیم.
زنان بند نسوان زندان مرکزی ارومیه اجازه ندارند از حقوقشان دفاع نمایند و یا به حکمشان اعتراض کنند. کسانی هم که در اعتراض به پرونده شان اگر نامه ای به خارج از زنان ارسال نمایند حتماً با شکنجه و قرنطینه مواجه خواهند شد. یک مورد آن زنی زندانی بود که از تاریخ 18/8/89 لغایت 23/8/89 وی را به قرنطینه بردند. الان همه ی زنان بند نگران هستند که با چنین سرنوشتی مواجه شوند و این مسئله در مورد آنان هم اجرا شود.
کسانی که در این زندان برای ماموران داخل زندان خبرچینی نکنند شرایط چندان خوبی نخواهند داشت و به شدت تحت شکنجه روحی و جسمی قرار خواهند گرفت.
اقلیتهای مذهبی و کسانی که در این زندان تلاش می کنند صدای اعتراض خود را به نهادهای بین المللی و مدافعان حقوق بشر برسانند اصلاً به کارهای حقوقی شان رسیدگی نمی شود و هیچ تلاشی برای گرفتن رضایت از شاکی هایشان صورت نمی گیرد.
در اینجا زنانی هستند که بین 10 تا 15 سال است فقط به خاطر عدم توانایی در پرداخت خسارت یا دیه و به دلیل استضعاف شدید مالی در زندان به سر می برند. نه در داخل زندان کسی حاضر است صدای این قبیل زنان را بشنود و نه اجازه دارند که خودشان صدایشان را به گوش وجدانهای بیدار برسانند.
روزهایی که به ما اجازه تلفن می دهند برای ما 200 نفر فقط یک ساعت وقت تلفن اختصاص داده اند که حتی اگر نفری یک دقیقه هم صحبت کنیم به خیلی هایمان نوبت تلفن نمی رسد. در این مدت زمان کم ما حتی وقت پیدا نمی کنیم که به خانواده هایمان سلام بدهیم چه برسد به اینکه بخواهیم از مسائل و مشکلاتمان در داخل زندان سخن بگوییم. در مقابل زندانی هایی هستند که به دلیل خبرچینی برای ماموران داخل زندان از شرایط بهتری برخوردار می باشند.
نداشتن آب گرم، کم کردن مواد غذایی، بستن بهداری و فروشگاههای مواد غذایی، شکنجه کردن زندانیان، قرار دادن زندانی ها به مدت چند هفته در قرنطینه و کم کردن زمان ملاقات و مکالمات تلفنی زندانی ها از مشکلات زنان بند نسوان زندان مرکزی ارومیه است که نمی دانیم بابت ایجاد این همه مسئله و مشکل برای ما زنان زندانی قرار است چه سودی به این نظام برسد؟!
قبول داریم که زندان جای پس دادن گناهان است اما از برزخ در برزخ چیزی نشنیده ایم.
در اینجا مادرانی زندانی هستند که فرزند خردسال دارند و خانواده هایشان به خاطر همین مسئله به طور جدی آسیب دیده اند. قطعاً کم کردن زمان ملاقات و تلفن بیشترین ضربه را به این قبیل مددجویان و خانواده هایشان وارد می کند.
در بند نسوان فردی را به نام خانم بخشی برای رسیدگی به مشکلات ما در نظر گرفته اند که اصلاً به هیچ مسئله ای توجه نمی کند.
موارد ذکر شده فقط مشکل زنان در زندان مرکزی ارومیه نیست بلکه مردان این زندان نیز با شکنجه های روحی و جسمی بی شماری مواجه هستند.
در پایان از کلیه کسانیکه صدای مظلومیت ما را به گوش نهادهای بین المللی و مدافعان حقوق بشر می رسانند صمیمانه تشکر می کنیم و از تمامی وجدانهای بیدار در جهان تقاضا داریم ضمن رسیدگی و توجه جدی به شرایط سخت و گره خورده ی ما نسبت به وضعیت نابسامان ما بی تفاوت نباشند و خواهش می کنیم حتما برای بهبود شرایط ما دست به اعتراض همه جانبه بزنند و از تمامی شیوه های مدنی برای فشار آوردن به جمهوری اسلامی جهت تغییر وضعیت ما استفاده نمایند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر