یکی از اصلی ترین دلایل روی آوری رژیم به برپایی دادگاه های نظامی، این است که برای «متهمان غیر نظامی» یعنی دانشجویان که در این گونه دادگاه ها به محاکمه کشیده می شوند، سنگین ترین مجازات را با نام ''اقدام علیه امنیت ملی'' ، تعیین کنند؛ متهمان را از داشتن وکلای مستقل محروم نمایند؛ به عنوان شیوه جدیدی از سرکوب، رعب و وحشت بیشتری در میان توده های مردم معترض ایجاد کنند؛ و به ابزار سرکوب جدیدتری رسمیت بخشند. در زمان شاه هم برای تشدید خفقان بیشتر در جامعه و برای سرکوب خشن تر، تمامی پرونده های سیاسی را در دادگاه های نظامی بررسی می کردند و سنگین ترین جرائم را برای سبک ترین اتهامات در نظر می گرفتند.
جمهوری اسلامی دریافته است جز با نیروی زور و سرکوب راه دیگری برای حکومت کردن بر مردم این کشور ندارد، از اینرو تصادفی نیست که جمهوری اسلامی در آستانه سالروز ۱۶ آذر و حمله به کوی دانشگاه، دادگاه نظامی تشکیل می دهد و دانشجویان مضروب را کنار دست مجرمانی می نشاند که فاجعه کوی دانشگاه را آفریدند و همقطاران و هم دستانشان فجیع تر از آن، جنایات کهریزک را سازمان دادند. جریان رسیدگی به پرونده ها توسط نظامیان، یعنی همان هایی که مستقیماً در سرکوب مردم دخالت دارند، به انجام خواهد رسید.اگر به اولین جلسه اینگونه دادگاه ها تعداد کمی از دانشجویان را فرا خوانده اند، راه برای كشاندن تعدادی بیشتری از مردم معترض به اینگونه دادگاها هموار خواهد كرد.
مبتکران برپایی دادگاه های نظامی می دانند که دانشجویان، یکی از ستون های اصلی جنبش آزادیخواهانه مردم ایران می باشند و جنبش دانشجویی نه تنها روبه گسترش است که روز بروز رادیکال تر می شود. آنها با علم باینکه جنبش جوان و رادیکال دانشجویی خواهد توانست نقشی جدی در شعله ور ساختن جنبش و خیزش دوباره توده ای داشته باشد، به زعم خود پیشدستی کرده تا با توسل به ابزار سرکوب شدیدتری اجازه ندهد رهبران این جنبش با تمام ظرفیت انقلابی شان ظاهر شوند و در پیوند با جنبش های رادیکال اجتماعی از جمله جنبش کارگری در خیزش و شورش توده های مردم، سهمی شایسته داشته باشند.
جمهوری اسلامی می داند که با سرکوب های تا کنونی نخواهند توانست خشم این جوانان پر شور را فرو نشانند. از همین روست که با ابزاری دیگر به میدان آمده اند تا در آستانه ۱۶ آذر به جوانان دانشجو و کلاً به هر معترضی اعلام کنند که دادگاه های نظامی در انتظار آنهاست. جمهوری اسلامی بیمناک از ابراز خشم اعتراضی دانشجویان در آستانه ۱۶ آذر و سالروز حوادث کوی دانشگاه و به منظور ایجاد جو رعب و وحشت به تاکتیکی متوسل شده است که چند دهه پیش رژیم پهلوی به آن متوسل بود و نجات هم پیدا نکرد.
واقعیت این است که رژیم درمانده ای که هیچ پاسخی برای حل هیچیک از معضلات جامعه ندارد، نمی تواند با توسل به اشکال جدیدتری از سرکوب ماندگاری خود را تأمین و تضمین نماید. جنبش توده ای خاکستر گرفته ای که هر آن ممکن است شعله هایش از نو زبانه بکشد را نمی توان با راه انداختن دادگاه های نظامی خاموش ساخت.
این جنبش در آستانه سالروز ۱۶ آذر که یادآور حداقل ۵۰ سال مبارزه رادیکال دانشجویی است، می رود تا یکبار دیگر حضور چشمگیرش را در سطح جنبش وسیع و توده ای سرنگونی طلبانه توده های مردم به نمایش بگذارد و بگوید همچنان زنده و همچنان پیشتاز است.
جنبش دانشجویی همواره یکی از کانونهای الهام بخش مبارزات آزادیخواهانه در ایران بوده است، مراسمهای 16 آذر در سالهای اخیر نشان داد که جریان چپ جنبش دانشجویی پس از یک دوره رکود ناشی از سرکوب شدید بار دیگر سر برآورده و شعارهای رادیکال و پیشرو را محور مبارزه خود قرار داده است، اگر خامنه ای نسبت به تدریس علوم انسانی در دانشگاههای ایران هشدار می دهد، اگر رژیم دست به به برپائی دادگاههای نظامی می زند، همه اینها بیانگر آن است که رژیم در شرایطی قرار گرفته که از رشد و رادیکالیزه شدن این جنبش به شدت وحشت دارد. یقینا اینگونه اقدامات در آستانه 16 آذر روز دانشجو دردی را از رژیم دوا نخواهد کرد و دانشجویان و مردم آزادیخواه مرعوب نمایشهای تهدید آمیز آنها نخواهند شد و تقلاهای رژیم برای مقابله با برگزاری مراسم این روز، بی ثمر است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر